Op de intensive care met een ketoacidose

*Beneden deze blog leg ik kort uit wat een ketoacidose is..

Juli 2019

Ik had alweer twee weken hoge bloedsuikers welke ik niet omlaag kreeg.

Helaas had mijn eigen diabetesverpleegkundige vakantie en voelde ik mij, op dat moment niet geholpen door haar collega. Wanneer ik belde voor advies, stelde zij voor om mijn basaal (van de Medtronic 640G pomp) naar 200% te zetten, iedere 2 uur mijn bloedsuiker te prikken en hierop te corrigeren en om de actieve insuline tijd van de pomp naar 2 uur te zetten in plaats van 3 uur. Ook moest ik mijn insuline, reservoir en canule wisselen.
Helaas had ik dit al allemaal zelf ondernomen en was haar reactie hierop dat we het dan even moesten aanzien. Hierop heb ik dus besloten niet nogmaals te bellen, ook omdat mijn ouders op vakantie waren, waardoor het uiteindelijk uit de hand liep.

Op 1 augustus, de dag waarop ik eigenlijk ook een afspraak had voor EMDR behandeling, heb ik toch weer contact opgenomen met het diabetes advies centrum omdat ik mij enorm slechte voelde.

Mijn bloedsuikers waren niet meer te meten hoog, ik had het gevoel ieder moment in elkaar te kunnen zakken, ik kreeg heel moeilijk adem en ik was ontzettend misselijk. Ik kon niks anders meer als in foetus houding op de bank liggen.

Het diabetes advies centrum heeft gelijk contact gehad met de eerste hulp arts en deze melde mij aan op de SEH. Mijn vriend is met mij naar de spoedeisende hulp gereden waar het enorm druk was en er een triage plaats vond. Toen zij zagen hoe beroerd ik mij voelde, een hartslag had van boven de 140  en ik een temperatuur had van 38,2 werd ik gelijk geholpen naar een kamer met een bedje.

Hierop werd geprobeerd een infuusnaaldje te prikken en om arterieel bloed af te nemen. Helaas lukte dit niet waarop zij zo’n 26 pogingen nodig hebben gehad voor het infuusnaaldje en zo’n 7 pogingen tot arteriële bloed afname. Dit was alles behalve prettig, er moest hoe dan ook een infuusnaald geplaatst worden zodat ik snel infuus kon krijgen en ze hier bloed uit konden afnemen.

Uiteindelijk voelde ik mij zo slecht dat ik niet meer aanspreekbaar was, waarop er vele artsen om mij heen gestaan hebben, waaronder ook een intensivist. Hij wilde mij opnemen op de intensive care, ter observatie en controle van mijn hoge suikers en vitale functies. 

Ik kreeg een OK jasje aan en er werd een katheter ingebracht en aan de bewaking en infusen werd ik naar de intensive care gebracht.

Ook hier werd nog een extra infuusnaald ingebracht en kreeg ik een arteriële lijn, hierdoor konden ze mij goed in de gaten houden.

Ieder uur werd er bloed afgenomen en werden de infusen hierop bijgesteld. Van deze middag en avond weet ik niet veel meer. Ik heb veel geslapen en weet nog dat ik heel veel pijn had, aan mijn hele lichaam door alle mislukte prik pogingen eerder die dag. Ook had ik pijn aan mijn benen, een continue krampende en zeurende pijn.

In de nacht had ik zoveel pijn in mijn benen door de verzuring dat ik het uitgilde van de pijn, hierop kreeg ik nog een extra magnesium infuus wat de pijn iets verlichte. Tevens sneuvelde in de nacht de arteriële lijn, waarop weer opnieuw geprikt moest worden.

Na twee dagen werd ik overgeplaatst naar de verpleegafdeling interne geneeskunde. Mijn bloedsuikers waren geleidelijk gezakt en mijn vitale functies bleven stabiel.
Het heeft hier nog een aantal dagen geduurd voordat ik van de infusen af mocht en ik weer de kracht had om uit bed te komen. 

Op deze afdeling heb ik uiteindelijk ook nog zo'n 25 dagen gelegen omdat mijn bloedsuikers wederom niet omlaag te krijgen waren. In een volgende blogpost zal ik op alle drie de opnames terug komen en hier meer over vertellen.

Achteraf kwam pas de echte klap, met onder andere niet meer slapen en niet durven slapen door nachtmerries en herbelevingen gedurende de dag. Hiervoor ben ik gelukkig in behandeling bij een psycholoog, maar een echt resultaat is er helaas nog niet. Er zijn betere dagen, maar ook dagen waarop ik het liefste weg wil kruipen in een hoekje.

Nu we in juli zitten en langzaam naar de maand augustus gaan doet dit me ook veel. Wanneer ik aan 1 augustus denk word ik onrustig en gebeurd er vanalles in mijn hoofd wat ik niet plaatsen kan. Mijn hartslag schiet omhoog als ik er aan denk en er ontstaat een soort paniek. Ook nu ik deze blog schrijf weet ik niet de juiste woorden te vinden, ik vind het moeilijk. 
Ik probeer de dagen positief door te komen, maar merk toch dat dit me meerendeel van de tijd niet lukt. Wanneer ik na een nacht van hooguit 3 uur slaap wakker wordt, is het eerste waar ik aan denk dat ik zodra ik thuis kom van mijn werk of afspraken gelijk terug naar bed ga.

Ik moet mezelf de dag door trekken en houd een masker op, ik ben de vrolijke en energieke Rafke, maar tegelijkertijd kan ik in elkaar storten van ellende en weet ik dat niemand begrijpt hoe ik mij op dat moment voel. Dingen waar ik nog vrolijk van word, hoe hard het ook klinkt, ik kan op dit moment weinig bedenken. Ik vind het heerlijk om met mijn katten te knuffelen en bezig te zijn in mijn nieuwe huis, maar ook dat is eigenlijk al te veel.

De psycholoog heeft laten vallen dat ik door dit alles in een depressie terrecht gekomen ben, doordat dingen zich steeds op stapelde. Eerst 2 opnames, toen weer een lange opname met IC, daardoor het slechte slapen, nachtmerries en daardoor weer vermoeidheid en dat uit zich dus nu in een despressie.

Ik had nooit verwacht dat een opname op de intensive care zo'n indruk kan maken op een mens, dat je er een jaar later nog steeds last van hebt en de woorden niet kan vinden om er over te praten. En dat terwijl ik zelf in het ziekenhuis bij de mensen aan bed sta en dus weet wat er aan de andere kant van het bed gebeurd.

Ik ben ontzettend blij dat ik hulp krijg van medisch psychologen, maar heb het gevoel nu alleen maar verder onderuit te gaan. 

Ik vind het moeilijk dit te delen, maar dit is een stukje uit mijn leven wat er helaas ook bij hoort en gebeurd is. Ik heb hier heel veel van geleerd en hoop dat ik er andere mensen ook mee kan helpen, trek op tijd aan de bel wanneer iets niet goed gaat en blijf er over praten. Geef ook aan wanneer je je niet serieus genomen voelt, want hierdoor is het dus bij mij mis gegaan.

 Ik ben er nog lang niet maar ontvang de juiste hulp van de juiste personen en het is fijn om te weten dat ik mensen achter de hand heb, zowel in het ziekenhuis als in mijn naaste omgeving op wie ik kan terug vallen. Alles komt goed. ❤

Onder de uitleg vindt je nog enkele foto's.

Wat is een ketoacidose?

Wanneer je voor langere tijd een hoge bloedsuiker hebt, kun je een ketoacidose ontwikkelen.

Ketoacidose is een verzuring van het bloed. Een ketoacidose ontstaat als er te weinig insuline is om de glucose in het bloed om te zetten in brandstof voor het lichaam.
Het lichaam gaat dan andere energiebronnen aanspreken. Dit zijn vetten die zijn opgeslagen in het lichaam. Bij de verbranding van vetten komen ketonen vrij, deze ketonen verzuren het bloed.

Hoe herken je een ketoacidose?
- Je hebt dorst en moet veel plassen.
- Je hebt hoofdpijn en bent moe of slaperig.
- Je hebt een droge tong en huid.
- Je hebt buikpijn en spierpijn.
- Je bent misselijk en/of moet braken.
- Je lichaam droogt uit (door veel plassen en braken).
- Je hebt een snelle ademhaling en zoet ruikende adem (acetongeur).
- Je hebt verwijde pupillen en wazig zicht.
- Kinderen kunnen ineens gaan bedplassen, last krijgen van buikpijn of huilerig worden.

De gevolgen van verzuring van het bloed zijn heftig. Je neemt je omgeving niet meer bewust op en bent verward. Je lichaam droogt uit en verzuurt. Uiteindelijk vallen door een ketoacidose de lichaamsfuncties uit